Een nieuwe kans
“Ik verzeker je: het was uitputtend”, vertrouwt Willy me toe. Drie maanden geleden verloor Willy zijn woning en kwam hij op straat te staan. “Iedere dag ging ik langs immokantoren en liep ik door de straten op zoek naar affiches “Te huur”. Ik reageerde op alle advertenties. Ik had geluk en kon een eigenaar overtuigen naar mij te luisteren. Die begreep dat ik even pech had in mijn leven. Hij wilde mij de kans geven opnieuw te beginnen.”
Dakloos
Drie maanden op straat moeten leven en dan over geluk spreken, het lijkt bizar. Toch heeft Willy gelijk, want Simone had meer pech. Zij kon haar huur niet meer betalen en werd dakloos. Ook zij zocht heel intensief naar een woning. “Eigenaars vroegen mij te bewijzen dat ik de laatste drie maanden mijn huur betaalde. Dan wist ik meteen dat ik naar die woning kon fluiten.” Buiten overleven in de winter is geen pretje. “Bij het begin van de maand kreeg ik mijn uitkering en daarmee kocht ik mij dan een railpass. Zo kon ik een lange treinrit maken en zat ik uren in de warmte.” De zoektocht naar een woning duurde wel twee jaar. Gelukkig kon Simone na één jaar zwerven in een opvangcentrum wonen en vond ze van daaruit een leuk en betaalbaar appartement.
Wie zoekt, die vindt
In het opvangcentrum sloot Simone vriendschap met Caroline. Haar situatie was nog prangender. Caroline verdroeg het geweld van haar man niet meer. Ieder huis of appartement dat te huur stond, ging ze bekijken. Vol hoop en onvermoeibaar nam ze keer op keer contact met de eigenaar of het immokantoor. Telkens ving ze bot: haar inkomen was te laag, haar voorkomen te armoedig. Uiteindelijk moest zij haar intrek nemen in het opvangcentrum. Daar kon ze eerst op adem komen om nadien haar zoektocht te hervatten. “Wie zoekt, die vindt” moet haar motto geweest zijn. Na lang zoeken – meer dan drie jaar – vond ook zij opnieuw een eigen woning.
Marijke Decuypere (Uit het Vierde Wereldblad, juni 2016)
