Het is stilaan een stevige traditie in Oostende: de jaarlijkse terugkerende open leesavond van ATD Vierde Wereld-Kust.
Dit keer lazen we een tekst uit ‘ Butagas, blauwe vuilzakken en ‘du ‘ van Peter Maffay’ van Lieve Decleen. Lieve was decennialang vrijwillig medewerker in de Beweging van Mensen met Laag Inkomen en Kinderen te Gent. Het boek geeft een inkijk in het leven en de strijd van een gezin in grote armoede.
De grote opkomst deed ons deugd alsook de ontmoeting met vele nieuwe mensen.
We ervaarden nogmaals hoe verrijkend en soms verrassend de zienswijze van elke deelnemer kan zijn, hoe eenzelfde tekst toch heel verschillende gevoelens en meningen kan oproepen, hoe belangrijk en waardevol het is dat ieders inbreng een plaats krijgt.
Dat blijkt ook uit de reacties van enkele deelnemers:
“De leesmethode; zowel de tekst luidop voorgelezen horen als nadien nog de kans en tijd krijgen om die herhaaldelijk stil voor jezelf te lezen, is goed. Zo kon ik veel meer stilstaan bij wat er eigenlijk in die tekst stond en wist ik ook aan het einde nog hoe het begon, niet altijd evident bij langere teksten.
Ook door het onderstrepen van wat voor mij belangrijk was, stond ik meer stil bij zowel de tekst als bij mezelf.
Daardoor dacht ik ook terug aan de periode waarbij ik zelf in armoede zat en ook wat ik hoor en zie bij mijn dochter. Tijdens die periode ben ik veel gevlucht voor mijn emoties, omdat die te zwaar waren en niet iedereen begrip heeft voor wat armoede inhoudt.
Het was ook wel interessant om te horen dat ondanks het lezen van dezelfde tekst, andere mensen toch een andere visie kunnen hebben.
Ik hoop dat jullie door zo’n avond in te richten meer mensen kunnen bereiken die misschien denken dat ze weten wat armoede is maar het inhoudelijk eigenlijk niet weten, wat je hen niet kwalijk kan nemen. Niemand vraagt om zo’n (noodgedwongen) manier van leven.”
“De leesavond was goed al vond ik de tekst meer voor mensen die armoede nog niet kennen, nog niet beleefd hebben. Ik ben nadien begonnen het volledige boek te lezen maar ben gestopt want het is te confronterend en te veel vergelijkbaar met mijn jeugd. Voor wie niet in armoede leeft, zal het veel bijbrengen.”
“Twee bladzijden lezen; je denkt bij jezelf, ça va, moet kunnen om alle informatie op te slaan. Maar wat mij opvalt bij de manier waarop we lezen op zo’n leesavond, is hoe je toch zelf filtert als je alleen leest. Als je dan nadien in groep gezamenlijk stukken tekst luidop leest of hoort lezen, merk je hoeveel van de tekst je niet opgevallen is. Het maakt duidelijk waar je klemtonen liggen en wat je blinde vlekken zijn.
Bij mensen in armoede komt hun eigen gekwetste binnenkant naar boven en dit uit zich op verschillende manieren, voor een buitenstaander is het dan weer leerrijk hoe mensen daar mee omgaan.
Na een leesavond kun je niet onmiddellijk je bed induiken, je hebt tijd nodig om tot rust te komen.”
“Verrijkend om samen te delen rond een delicaat onderwerp.”
“Iedere leesavond is een nieuwe ervaring .”
Volgend jaar zijn we er weer!
BV