Mensen in armoede in beeld
Publicatie Internationale Beweging ATD Vierde Wereld:
Smiles Worldwide – Sourires du monde
Jean-Louis Saporito, Smiles Worldwide / Sourires du monde.
September 2007, Les Arènes, Paris, 144 p., 25 €.
(verkrijgbaar in het Engels, Frans en Spaans).
Bestellen? Neem contact op met ons:.
Toen de viering van 50 jaar Internationale Beweging ATD Vierde Wereld en 20 jaar Werelddag van Verzet tegen Extreme Armoede in 2007 vorm kreeg, was duidelijk dat de mensen om wie het gaat een plaats zouden krijgen in het middelpunt.
De Franse fotograaf en vriend van ATD Vierde Wereld Jean-Louis Saporito ging op weg. Van Thailand naar de VS, van Polen naar Libanon….
Hij volgde ervaringsdeskundigen, volontairs en vrienden van de beweging. De vele ontmoetingen leidden tot foto’s en korte teksten: eerlijk, onopgesmukt, waardig.
Jean-Louis Saporito: “Ik stelde mijzelf de vraag: Wat hebben mensen die in moeilijke omstandigheden leven in zo verschillende landen als Thailand, Polen, Guatemala, Libanon en Frankrijk gemeen met elkaar? (…) Armoede wordt vaak omschreven als een gebrek aan materiële zekerheid, maar minstens zo belangrijk is het gevoel geen rol te spelen. Armoede is een gebrek aan erkenning, waardigheid en het verlies van zelfvertrouwen. (…) In de landen die ik bezocht, hadden alle gezinnen iets gemeenschappelijks: hoop voor de toekomst van hun kinderen.”
Bij de geportretteerde mensen valt ondanks de zware levensomstandigheden vooral hun hartelijke lach en hun kracht op. Een mooi (geschenk)boek.
Bij de foto
’Wie niet arm is, weet niet wat wij doorstaan’
Soraya Saliba leeft alleen met haar zoon Tony. Het is moeilijk, maar ze redt het wel. Toen Soraya’s
ouders trouwden, heeft haar vader het huwelijk niet aangegeven op het stadhuis. Enige tijd later
vertrok hij. In Libanon kunnen alleen vaders hun kinderen registreren. Daarom heeft Soraya geen
legale identiteit en leeft in angst om gearresteerd te worden.
“Mijn zoon was in een SOS Kinderdorp. Het was moeilijk omdat ik hem maar één keer per maand en tijdens de vakanties kon zien. Hij verbleef er drie jaar. Hij was meer gehecht aan de mensen daar dan aan mij. Ik had het gevoel dat hij niet meer van mij hield. Ik was erg ongelukkig. Een jaar geleden kwam hij terug. Het was paaszondag. Ik was erg gelukkig, maar hij is moeilijk. Hij luistert niet en gehoorzaamt me niet maar hij heeft een goed hart. Het is de eerste keer dat we samen zijn met zijn verjaardag. We hadden een groot feest en we voelden ons niet arm. Arme mensen weten wat het is om te lijden. Wie niet arm is, weet niet wat wij doorstaan”.