Vorige herfst. Zittend in mijn luie stoel kijk ik naar het nieuws. De huurprijs van sociale woningen zal stijgen. Voor de overgrote meerderheid van de huurders zal dat maximaal 50 euro per maand zijn.
Maar hoe moet het dan met mensen die nu al moeten krabbelen om rond te komen? Ik kom Sylvie tegen: “Ook al draai ik elke cent drie keer om, iedere maand kom ik 150 euro te kort. En nu nog vijftig euro extra huur!” Sylvie zal nog meer moeten beknibbelen op haar uitgaven. Vijftig euro: voor een klein gezin is dat een winkelkar met de boodschappen voor een ganse week. Maar dan moet je wel heel goed uitkienen wat je nodig hebt en daarbij je winkelkar niet vullen in één supermarkt, maar overal de promoties en kortingsbonnen volgen. Wat kan Sylvie nog schrappen?
Enkele dagen later ontmoet ik Carole en Leo. Carole is doodongerust, ze ligt ‘s nachts te piekeren. “Ik hoorde van een vriendin dat de huurprijzen zullen stijgen. Misschien moet ik straks 500 euro betalen. Dat kan ik echt niet. Waar vind ik nog een goedkopere woning? Straks kom ik nog op straat terecht.” Ik vraag haar hoeveel ze nu betaalt: 300 euro. Ik probeer haar gerust te stellen dat haar huurprijs niet tot 500 kan stijgen, “rond 50 euro kondigden ze aan in het nieuws.”
Leo gaat verder. “Ik voel dat dit nieuws tot veel stress en spanning leidt in onze wijk. Die stress kunnen we missen als kiespijn. Alsof we nog niet genoeg zorgen om ons hoofd hebben. Het zal nog eens ontploffen in onze wijk. Groepen komen daardoor tegenover elkaar te staan en het woord racist valt.” Leo verheft zijn stem: “Dat is geen racisme, het gaat om frustratie over onze gedwongen leefomstandigheden!”
Pas tussen Kerst en Nieuwjaar weten heel wat huurders waar ze precies aan toe zijn, maar toch gaat de verhoging al onmiddellijk in. Voor sommigen is het veel meer dan 50 euro. Voor energiezuinige woningen stijgt de huur, maar er is ook een nieuwe berekeningswijze. Zo telt bijvoorbeeld de uitkering van een inwonende invalide zoon nu mee als inkomen om de huur te berekenen. Het regent schrijnende verhalen in de pers en klachten bij de Vlaamse ombudsman. “Onbehoorlijk” noemt hij het om zo’n forse huuropslagen maar enkele dagen op voorhand mee te delen. De nieuwe minister begint te twijfelen. De wijzigingen gaan door maar hij belooft een evaluatie. Onrust en stress blijven broeden bij Leo, Carole, Sylvie en hun buren.
Marijke Decuypere