De vergadering over duurzaamheid is net afgelopen. Iemand van de groep was jarig en trakteerde. Op de keukentafel staat nog de lege verpakking.
“Mag ik dit meenemen?“ vraagt Mia me. Ze heeft de lege plastic taartdoos in haar handen. Glunderend voegt ze eraan toe: “Als ik nu zelf wat bak, heb ik iets om mijn gebak in te stoppen.“
“Weet je trouwens dat Julien en ik het etiket “goede huisvader” kregen?” vervolgt Mia. “We moeten maandelijks aan onze eigenaar een forfait betalen voor energiekosten. Bij de afrekening bleek dat we minder verbruikten dan de rest en zo kregen we geld terug. We kregen nog een compliment erbij. Goed hé!” straalt ze. “Sinds we hier samenzitten om de bijeenkomsten voor het rapport over duurzaamheid voor te bereiden, mag je wel zeggen dat we groene jongens geworden zijn.” lacht ze. “We letten ook op ons waterverbruik. Het afwaswater en het water om de groenten te wassen, gebruiken we opnieuw om onze wc mee door te spoelen. “
“Ik ben al lang een groene jongen,” bromt Luc, “maar ik word ervoor gestraft!”
“Hoezo?” vragen Mia en ik in koor.
“Ik heb ook een laag energieverbruik. Maar nu moet ik mij gaan verantwoorden. Ze vinden dat ik mijn budgetmeter te weinig oplaad en dat moet ik gaan uitleggen Zouden groene parlementsleden ook hun laag energieverbruik moeten verantwoorden? Wellicht niet! Of iemand die voor de Bond Beter Leefmilieu werkt? Maar nee, ik sta ‘op den dop’ en dan is dat verdacht. Alsof alleen rijken met het klimaat bezig zijn. Waar ik kan, ga ik te voet naartoe, vakantie breng ik door op mijn balkon, eten weggooien kan ik niet over mijn hart krijgen, mijn kleren en meubels komen allemaal van –krijghem.”
“Je doet het even goed als de low impact man” stelt Mia hem gerust. Er verschijnt een glimlach op het gelaat van Luc: “Ja, hé.”
Marijke Decuypere