“Gezinnen moeten een plek hebben waar ze zich kunnen terugtrekken, een veilige haven waar ze op krachten kunnen komen en waar man en vrouw, ouders en kinderen, vrienden en buren samen plezier kunnen maken.”
Joseph Wresinski
“Mama, dit is de eerste keer dat ik je zie lachen!” Jennifers reactie op een foto in het vakantie-album
Er zijn gezinnen, moe getergd door armoede, van wie we niets verwachten. Kinderen en ouders voor wie bloemen en dieren kleurloos zijn. Mensen die in grote steden leven en nog nooit naar de andere kant van de stad zijn gegaan, die nog nooit de bergen of de zee hebben gezien.
Na een lange voorbereiding komen ze uiteindelijk aan op hun vakantie, in het midden van de Jura (Frankrijk) bij de oude molen met z’n ezels en konijnen, zijn stroming en waterval. “Kijk, het is een stier, hij heeft horens!” roept iemand.
Een vader doet er wat langer over om uit zijn auto te stappen. Hij gaat zitten op een bankje voor het huis. Een van de gastheren is een beetje bezorgd en vraag hem: “Meneer, wilt u graag meedoen aan de activiteiten?” Zijn ogen lichten op, alsof hij net wakker is geworden: “Je kan niet geloven hoe veel deugd het doet om te zien dat het goed gaat met mijn vrouw en kinderen, dat mijn gezin samen is, » zegt hij.
Maar er worden geen wonderen verricht. Een van de moeders blijft de eerste dagen erg gespannen en zit de hele tijd op de kap van haar kinderen. Ze is niet in staat om zich te ontspannen en om los te laten, uit angst voor een of ander verborgen gevaar. “Wat als dit eigenlijk een observatiecentrum is? En ze achteraf mijn kinderen afpakken?” zegt ze.
La Bise is een vakantiehuis, een plek vol verrassingen, nieuwe ontdekkingen en menselijkheid. Niet alleen voor de gezinnen in armoede, maar ook voor de gastheren en vrijwilligers. Iemand zei:
“Iedereen die meer over ATD wil weten, zou naar hier moeten komen! Je wordt er geconfronteerd met je vooroordelen over mensen in armoede. Dan, opeens, na ongeveer drie dagen, maak je een enorme vooruitgang. Het is een plek waar iedereen verandert, samen.”
De vakantie is voorbij, het is tijd om naar huis te gaan. Een vader is zichtbaar ontroerd wanneer hij naar de hut kijkt die hij samen met zijn kinderen heeft gebouwd. Een tiener laat zijn hand glijden over een houten saladekom die hij heeft vormgegeven en urenlang heeft geschuurd. Een medestander die zich heeft opgegeven als chauffeur komt een vrouw en haar kinderen halen: “Waar is ze naartoe? Ik zie haar niet?” Maar ze is er wel, stralender dan ooit, met een nieuw kapsel en een nieuwe uitstraling waardoor ze onherkenbaar is.
Nadat de gezinnen vertrekken, poetsen we het huis voor de volgende bezoekers. Een jonge vrouw heeft een briefje achtergelaten in haar kamer: “De mensen die deze plek hebben gemaakt, begrijpen echt wat we nodig hebben. Deze vakantie was de beste tijd van mijn leven!” Een moeder, die als kind zelf op La Bise had verbleven, herinnert zich: “Dit is waar ik ontdekte dat mijn moeder zich kon ontspannen, kon lachen en plezier maken.” Wanneer ze naar een andere foto kijkt, zegt ze: “In La Bise begreep ik dat mijn zoon slim is.”
Geschreven door Isabelle Pypaert Perrin, vertaald door Evelien Lambrecht
Oorspronkelijk gepubliceerd op www.atd-quartmonde.org