Over twee weken vertrekt Carol met haar gezin op vakantie. Ze hoopt dat haar partner ook mee mag, maar door een ‘stommiteit’ verblijft hij in de gevangenis. Hoewel Carol al maanden geleden haar vakantieverblijf reserveerde en ervoor spaarde, mag ze slechts een kleine maand voor de vakantie aanbreekt aan de justitieassistente vragen of haar vriend mee mag. Dan blijkt dat die assistente er niet over beslist maar dat Carol naar justitie in Brussel moet schrijven. In de brief moet ook staan hoe ze erin slaagde de vakantie te betalen. Ik vind dat vreemd. Ik heb me nog nooit moeten verantwoorden voor hoe ik mijn vakantie betaal. Dat gaat niemand aan. Maar Carol leeft van een uitkering en dan is dat anders.
Carol belt me op, of ik advies heb voor die brief. Na een tijdje vraagt ze me: “Wil jij die brief niet schrijven, dat geeft meer gewicht.” Ik aarzel, maar doe het dan toch. Ik gun Carol graag een toffe vakantie met haar kinderen en haar partner, want ze kijkt er al zo lang naar uit.
Toch vind ik het vervelend als mensen me vragen in hun plaats te bellen, of mee te gaan naar een of andere dienst. Ik geloof dat mensen best voor zichzelf kunnen opkomen en daarin wil ik hen ondersteunen. Keer op keer hoor ik: “Als jij meegaat, luisteren ze beter.” Als ik na afloop opmerk dat de hulpverlener toch wel vriendelijk was, wordt dit beaamd: “ Ja, maar dat kwam omdat jij erbij was. Tegen mij zijn ze minder vriendelijk.” Ik merk tijdens de bezoeken aan diensten dat het gevaar bestaat dat de ‘hulpvrager’ onzichtbaar wordt. De hulpverlener heeft soms de neiging alleen het woord tot mij te richten. Dat weiger ik door de “hulpvrager” erin te betrekken en hem aan te kijken. Waarom kunnen mensen in armoede niet gezien worden als volwaardige mensen: mensen die weten wat goed voor ze is, mensen die kunnen nadenken over voorstellen, die zelf ideeën hebben?
Gelukkig zijn er ook hulpverleners die het waarderen dat de hulpvrager een vertrouwenspersoon meebrengt en dit zien als een extra inspanning die geleverd wordt om vooruit te komen in het leven.
Marijke Decuypere