De laatste tijd regende het vaak pijpenstelen. Ik ben het zat met natte voeten thuis te komen. Ook al is het nog maar begin oktober, ik beslis mijn winterschoenen aan te trekken. Verbaasd stel ik ’s avonds vast dat mijn voeten toch nat zijn. Ik onderwerp mijn schoenen aan een grondige inspectie en zie dat ze aan de zijkanten beginnen los te laten. Ik trek meteen naar de schoenmaker. Repareren vindt hij zinloos. Hij toont me dat de zolen in feite uit karton bestaan. Ik schrik en zucht “Ja, dan moet ik nieuwe kopen”. Ik vloek in stilte want dat is een onvoorziene uitgave. De schoenmaker runt ook een schoenwinkel. Ik ken hem al jaren en ik weet dat dit geen verkooptruc is. Hij toont me enkele winterschoenen en ik merk duidelijk het verschil. “Die zolen gaan niet kapot, mijn klanten dragen ze dan ook drie jaar”. Zodra ik de prijs zie, verzin ik vlug een uitvlucht. “Ik moet mijn dochter ophalen aan het station, ik kom later wel terug”. Ik blijf de hele avond en de volgende dagen piekeren: “Ga ik voor kwaliteitsschoenen? Ik zou mijn spaarpotje kunnen aanspreken. Als ik deze schoenen drie winters kan dragen zijn ze in feite helemaal niet duur”. Ik besef dat ik deze luxe heb terwijl Carine en zo veel anderen vaak pijnlijke en natte voeten hebben. Omdat ze zich geen goede schoenen kunnen veroorloven krijgen ze ook last met hun rug.
Vorige week nog toonde Carine haar aankopen. Dankzij de uitverkoop bij Brantano kon haar zoontje met een paar goede nieuwe sneakers naar school. Voor zichzelf had ze nog een paar modieuze laarsjes op de kop kunnen tikken. “Nu krijgt onze Joshua geen nare opmerkingen op school.” Carine vertelt dat ze vorig jaar een mooi paar schoenen voor hem vond in de Kringloopwinkel. Ze leken wel splinternieuw en Joshua vond ze prachtig. Hij kon nauwelijks wachten om zijn schoenen aan zijn klasgenoten te showen. De juf had het meteen gezien. “Joshua, je hebt nieuwe schoenen!” Maar zijn trots smolt al gauw want ze vervolgde: “Jammer dat het zomerschoenen zijn.” Dapper had hij in de klas zijn tranen verbeten maar thuis liet hij ze de vrije loop. De volgende dag kostte het Carine heel wat moeite om Joshua naar school te sturen met zijn “zomerschoenen”. Had ze maar honderd euro meer in de maand gehad dan had ze haar zoon die vernedering en pijn kunnen besparen. “Het waren helemaal geen zomerschoenen. Ja, het was bijna winter en echte winterschoenen waren het niet, maar zomerschoenen, nee” zegt ze kwaad. “Ik heb hem toen beloofd te sparen zodat hij het volgende schooljaar met nieuwe schoenen kon beginnen. En het is me gelukt!” glundert ze.
Marijke Decuypere