Louis-Jean Lernons (1946-2015) werd in Mechelen geboren. Hij kwam uit een gezin van 19 kinderen, van wie hij er maar twee kende: Victor en Lisette. Anna, zijn moeder, was heel actief bij ATD Vierde Wereld. Hij verhuisde naar de Marollen toen hij ongeveer dertig was. In 1980 trouwde hij met Bertha Van den Berghe.
In 1989 voldeden de bemeubelde woningen in de Marollen niet meer aan de veiligheidsnormen. De burgemeester kondigde een onmiddellijke uithuiszetting aan. De politie joeg de inwoners de straat op.
De verdreven inwoners kwamen samen in een café. Louis-Jean sloot zich hierbij aan. Hij wist uit ervaring dat ‘zich huisvesten’ veel meer betekende dan het hebben van een kamer en een bed. Voor hem betekende het ook: op je buren kunnen rekenen, samen een glaasje drinken, elkaar groeten op straat, soms ook ruzie maken, maar indien nodig ook een handje toesteken. De beslissing van de stad ging dat allemaal kapot maken. Er werden verschillende plannen gesmeed: betogingen, petities, straatblokkades, stoeten met vaantjes, plundering van het stadhuis,… te veel om op te noemen.
Tussen al het geroezemoes stond Louis-Jean op: “Ik zal het u zeggen, zij willen ons buiten, laten we naar buiten gaan, laten we onze matrassen op de stoep leggen!”
De anderen keken hem verbaasd aan. Het plan was eenvoudig, gemakkelijk uit te voeren en spectaculair. Enkele minuten laten waren de eerste matrassen op straat gegooid. De politie aarzelde en durfde niet tussen te komen.
De “matrassenopstand” duurde uiteindelijk twee maanden. Ook nadien, toen de inwoners gelijk kregen, bleef hij bezorgd over mensen die hun huis verloren of riskeerden te verliezen. Hij bleef voortdurend denken aan diegenen die wij dreigen te vergeten.
Gebaseerd op een tekst van Georges de Kerchove