De middagpauze breekt aan. Ik ga brood en beleg kopen
voor de mensen die met mij een vorming voorbereiden. Ik
vraag hen wat ze graag eten.
“Dat is een luxe die ik niet gewoon ben” antwoordt Casper. “Ik moet niet kiezen wat ik op mijn brood leg, als ik al brood heb. Ik haal mijn eten bij een vriendin. Die zoekt ’s nachts
voedsel bij de vuilnisbakken. Wat ze vindt, deelt ze met
mij. Mijn broodbeleg is dus afhankelijk van de nachtelijke
vondsten.”
Ik krijg koude rillingen als zijn realiteit tot mij doordringt.
“Nu ik erover nadenk, heb ik vaak geen keuze. Anderen
beslissen voor mij. Ik probeer maandelijks van mijn karig
budget wat te sparen zodat ik bij onvoorziene zaken geen
financiële put moet graven. Dat lukt mij door de nachtelijke
wandelingen van die vriendin.” Casper grimlacht.
“Ik was blij dat ik 400 € opzij kon zetten. Zo dacht ik voor
de verjaardagen van mijn vader of mijn kinderen eens een
cadeautje te kunnen kopen. Maar ik had pech want de
eindafrekening van de elektriciteit viel in mijn bus. Soms
durf je bijna niet naar je brievenbus gaan. Ik moest 350 €
bijbetalen. Ik wilde dit via een afbetalingsplan regelen
zodat ik zelf kon beslissen waaraan ik mijn spaargeld
uitgeef. De energieleverancier zou me per mail een
afbetalingsplan sturen maar ik heb geen internet. Mijn mails
lees ik op de computers in de bibliotheek maar die was
door werkzaamheden uitzonderlijk 2 weken gesloten. Ik
beantwoordde mijn mail niet op tijd en dus was de 350 € al
door de elektriciteitsmaatschappij van mijn rekening gehaald.
Ik had het natuurlijk anders gewild. Kiezen wat ik eet, zelf
beslissingen kunnen nemen, dat is niet voor mij weggelegd.”
Marijke Decuypere