Elise deed stage bij ons in het kader van haar studie Pedagogische Wetenschappen – Sociale Agogiek. Lees hieronder haar reflectie over de stage…
Wie ben ik?
Naam: Elise Staelens
Leeftijd: 20 jaar
Woonplaats: Izegem
Studies: 3de jaar Pedagogische Wetenschappen – Sociale Agogiek aan de Universiteit van Gent
Hobby’s: lezen, uitgaan, series kijken, monitor bij Open Cirkel (jeugdbeweging voor kinderen met autisme)
Lievelingseten: de zelfgemaakte lasagne van thuis (veggie dan wel)
Lievelingsmuziek: Balthazar, Faces On TV, Oscar & The Wolf
Lievelingsdier: mijn liefste en trouwste viervoeter Buddy
Mijn leukste vakantie: 10 dagen naar Zuid-Afrika
Mijn allergrootste wens: dat niemand in armoede moet leven
Iedereen vormt onbewust een beeld van de ander. Na het lezen van dit kadertje is er een beeld ontstaan van wie ik ben, ook al heb je me nog nooit ontmoet. Wie zie je voor je? Iemand die studeert aan de Universiteit van Gent, dus ze zal wel minstens uit de middenklasse komen. Misschien zit ze op kot in Gent of zou ze pendelen? Ja, nog ene die vegetarisch is, die schieten precies als paddenstoelen uit de grond. Vanuit het beeld dat je vormt van de ander kunnen ook vooroordelen ontstaan. Ook ik betrapte me meermaals op het hebben van vooroordelen. Van een vrouw die op straat heeft geleefd, verwacht je niet dat ze grammaticaal correct gebouwde zinnen kan formuleren zonder dat ik haar op een spellingfout kan betrappen. Later vertel ik dit aan mijn stagebegeleider Guy waarop hij me zegt dat ze twee masterdiploma’s heeft. Op dat moment voelde ik niet alleen een gevoel van schaamte in me opkomen maar ook woede. Hoe kan het dat ik me heb laten vangen aan het alombekende vooroordeel: ‘mensen in armoede zijn dom’. Ik had mezelf toch wel hoger ingeschat. En net daarom is het zo belangrijk wat ATD Vierde Wereld elke dag doet: laat mensen in armoede aan het woord en beslis niet voor hen maar met hen. Dit geldt trouwens niet alleen voor mensen in armoede maar voor iedereen in de samenleving. Ga in dialoog met mensen en leer elkaar kennen, durf uit je comfort zone te stappen, durf te reflecteren op je eigen opvattingen, ideeën en ook vooroordelen over anderen. Zoek verbondenheid met de ander door te focussen op overeenkomsten in plaats van op verschillen maar vooral: zie de ander in de eerste plaats als mens. Guy zei me: “Het is een illusie dat iedereen gelijk is, mensen gelijkwaardig behandelen is iets anders dan doen of iedereen gelijk is”. Dit is wat ik meeneem in mijn verdere opleiding en in het dagelijkse leven en wat ik zou willen oproepen aan iedereen om te doen.
Ik wil afsluiten met het volgende. Als kind schreef ik in mijn vriendenboekje bij mijn allergrootste wens: “geen armoede in de arme landen”. Laat dit mijn wens zijn als 20-jarige: dat niemand, waar dan ook ter wereld, in armoede hoeft te leven en zo wordt uitgesloten van de samenleving.