Via een vriendin van mijn dochter leer ik Charles kennen. Die woonde vroeger in de Legeweg 200 in Brugge. Bij mensen die in Brugge wonen, gaat er onmiddellijk een belletje rinkelen. “Aha, de gevangenis”.
Charles mocht de gevangenis vroeger verlaten op voorwaarde dat hij werk en een woning vond. Maar het precieze moment van de vrijlating zou door de strafrechter bepaald worden. Dat betekende in feite: een woning zoeken en hopelijk vinden, de huur beginnen te betalen en dan misschien vernemen dat de strafrechter maar een maand of twee later zal beslissen over een vrijlating.
Al vlug bleek dat een woning vinden onbegonnen werk was. Hoe moest hij de waarborg ophoesten? Tijdens zijn detentie werkte hij in de gevangenis. Daarmee verdiende hij 0,77 cent per uur. Dat zegt genoeg.
Af en toe mocht hij voor een dag de gevangenis verlaten. Hij schuimde dan immokantoren af, maar werd niet vriendelijk onthaald wanneer hij zijn adres opgaf. Helemaal onmogelijk werd het toen bleek dat hij zelf kon bellen, maar niet kon opgebeld worden. Zijn kansen om een woning te vinden vanuit de gevangenis waren dus zo goed als onbestaande. Zijn voorlopige invrijheidsstelling leek een utopie.
Gelukkig heeft hij ondertussen onderdak gevonden in een opvangtehuis. Hij vond een werkgever die hem de kans gaf om bij hem te werken. Zijn voorwaardelijke invrijheidsstelling was uiteindelijk toch geen verloren zaak.
Marijke Decuypere