Maya Aoun is Libanese en is sinds 2019 volontair bij ATD Vierde Wereld. Van 2017 tot 2019 werkte ze bij Beitouna[1] en de Insan Association. Momenteel werkt ze in Montreal.
Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in het Frans in de Revue Quart Monde N°269.
Online versie: https://www.atd-fourthworld.org/walking-alongside-people-in-poverty/
In Beitouna
Toen ik deelnam aan het kamp, was ik verantwoordelijk voor de catering. Ik dacht dat ik daar was om te geven aan mensen in nood, maar zuster Thérèse (de medeoprichtster van Beitouna) zag de dingen anders:
“Je moet mensen niet alles geven waar ze om vragen. Integendeel, je moet ze begeleiden en ze de middelen geven die ze nodig hebben om hun leven zelf in te richten”.
Ze leerde me dat “alle mensen evenwaardig zijn, ongeacht hun levensomstandigheden” en dat “iedereen die een daad van liefdadigheid stelt, niet het recht heeft om zich superieur te voelen”.
In 2017 heb ik de taak van zuster Thérèse overgenomen in Beitouna. Ik woonde en bracht tijd door met gezinnen die in armoede leven en ik heb veel van hen geleerd. Ze leerden me wat het betekent om in armoede te leven en ze lieten me zien wat ze meemaken.
Ik ging eens op bezoek bij een moeder en haar twee dochters: de ene was 2 jaar oud en de andere nog maar een paar maanden. We ontmoetten elkaar op straat en gingen samen naar de apotheek. Ik droeg de jongste dochter terwijl de moeder haar 2-jarige dochter bij de hand hield. Ik zag hoe mensen oordelend naar haar keken. Op weg gaan met mensen in armoede betekent geconfronteerd worden met dit soort situaties en voor hen opkomen.
Door mijn betrokkenheid bij Beitouna ontmoette ik ATD Vierde Wereld. In mijn ervaring werden mensen in andere organisaties meer gezien als nummers en begunstigden. Bij ATD is dat anders en daarom besloot ik volontair te worden.
Toen in Montreal…
In 2023 verhuisde ik naar Montreal. Ik merkte verschillen tussen de armoede in Canada en die in Libanon. Montreal is heel anders dan waar ik vandaan kom: de cultuur, de taal en vooral het individualisme in de samenleving.
Toch zag ik kleine gebaren van solidariteit. In een voedselbank waar ik vrijwilligerswerk deed, zag ik bijvoorbeeld eens een jonge man worstelen om met al zijn spullen naar huis te lopen. Een moeder die haar eigen proviand kwam ophalen reed in dezelfde straat als de jongeman, en ik zei tegen mezelf: “Ze gaat stoppen. Ze gaat stoppen.” En dat deed ze: ze stopte en bood hem een lift aan.
De vrijheid om je in te zetten
Voor mij is volontair zijn geen job, maar een manier van leven.
“Op weg gaan met mensen” is geen vastomlijnde rol: het is een levensstijl waarbij je elke dag wordt uitgenodigd om te leren van de mensen met wie je op pad gaat.
Maar om zich op deze manier in te kunnen zetten voor ATD Vierde Wereld – en om niet in de valkuil te trappen om te kiezen voor het voluntariaat alsof het een job is – moeten mensen eerst vrij zijn.
Omdat ATD Vierde Wereld een internationale beweging is, hebben de leden van het voluntariaat verschillende achtergronden, wat betekent dat we niet noodzakelijkerwijs “gelijk” zijn in de rechten waar we toegang toe hebben. Toch staat binnen ATD Vierde Wereld gelijkwaardigheid tussen leden voorop. Dus, hoe gaan we verder en denken we samen na over de uitdagingen en verplichtingen die onze landen ons opleggen?
De geest van ATD Vierde Wereld doorgeven aan Libanon
Deze dagen voel ik me verscheurd tussen mijn verlangen om volontair te zijn bij ATD en mijn bezorgdheid voor de mensen in mijn geboorteland. Ik weet dat er in Libanon veel organisaties werkzaam zijn en ik heb het geluk gehad om met een aantal van hen in contact te komen. Ze zijn echter vaak niet in staat om mensen die in armoede leven te zien als individuen die kennis hebben, en ze begrijpen niet altijd dat de waarde van elke persoon wordt afgemeten aan wie ze zijn, niet aan wat ze hebben.
Ik wil graag het ethos dat ik heb ontwikkeld met ATD Vierde Wereld overbrengen naar Libanon en een opening vinden voor ATD in de Arabische wereld.
Maya Aoun
[1] We schreven eerder een artikel in het Vierde Wereldblad over Beitouna: Samenleven met vluchtelingen in Beiroet