Miriam werkte als poetsvrouw. “Ik kreeg dan wel een auto,” zucht ze “maar de tankbeurten en het dagelijks wassen van de poetsdoeken waren voor mijn rekening.” Het voelde alsof ze een deel van haar loon moest terugbetalen. Ze vervolgt haar verhaal: “Op een dag werd ik bij de baas ontboden. Hij zei me dat ik toch wel ver woonde en dat hij de voorkeur gaf aan mensen dichtbij. Ik begreep het niet helemaal. Mijn Nederlands was toen veel minder goed. Hij vroeg me om een document te tekenen om alles in orde te brengen. Nietsvermoedend plaatste ik mijn handtekening op het papier. Toen ik daarmee naar de vakbond ging, bleek dat ik een verklaring ondertekende waarbij ik mijn ontslag gaf. Dat was slikken, vooral toen ik hoorde dat ik daardoor geen recht had op stempelgeld. Later hoorde ik van mijn collega’s dat zij ook in de val waren getrapt. We waren allemaal gedumpt .”
“Nu ben ik busbegeleidster voor leerlingen van het buitengewoon onderwijs. Ik moet iedere dag vertrekken om 6u, kom thuis rond 10u en ben weer weg om 14u om dan om 19u opnieuw thuis te komen.”
“Wie vangt dan je kinderen op?” vraag ik haar.
“Ik kan het gelukkig goed vinden met hun papa, hij kan op ze passen wanneer ik moet werken. Ik doe mijn job graag, maar de keerzijde is wel dat ik mijn kinderen veel minder zie en dat vind ik een hoge prijs om te betalen.”
Marijke Decuypere