Christina groeide op in het pleegzorgsysteem in Ierland. Ze vertelt hoe “het systeem” haar leven vanaf dag 1 beheerste: ze moest verhuizen van pleeggezin naar pleeggezin, van instelling naar zorgcentrum en uiteindelijk werd ze zelfs gescheiden van haar man.
Pleegzorg: “Ik werd vaak overgeplaatst”
Ik ben Christina en ik wil jullie vertellen over mijn leven in de pleeg- en daklozenzorg.
Toen ik 3,5 jaar was, werden mijn broer, mijn babyzusje en ik geplaatst. Mijn broer en ik moesten vaak verhuizen, maar mijn zusje had geluk – zij kon haar hele leven bij één gezin blijven.
Toen ik zeven was, mochten mijn broer en ik terug samen bij een pleeggezin wonen. Ik dacht dat dit mijn definitieve thuis ging zijn. Ik voelde me thuis en ik was veilig.
Geplaatst in een opvangtehuis, dan een hostel
De problemen begonnen toen ik tiener was. Ik ging om met de verkeerde mensen en raakte in de problemen, ik dronk en rookte. Toen ik 17 was, haalde mijn maatschappelijk werker me weg uit mijn thuis en plaatste me in een opvangtehuis.
In het begin vond ik het daar leuk, maar dat bleef niet duren. Er gebeurde iets en ik moest weg voor mijn eigen veiligheid. Toen ik 21 was, belandde ik in een hostel (tijdelijke huisvesting) in het centrum van Dublin. Ik had mijn eigen kamer met een bed, een kleerkast en een badkamer, dus het was er beter dan veel van de hostels waarover ik had gelezen en gehoord.
Depressie en ziekenhuisopname
Wat ik echt geweldig vond, was dat ik er mijn beste vriendin leerde kennen. Ze was er altijd voor mij, wat er ook gebeurde. Een paar jaar later verloor ik iemand dierbaar. Ik begon me depressief te voelen en belandde een tijdje in het ziekenhuis. Toen ontmoette ik Jimmy…
Nieuwe hoop, liefde, een echte thuis
Jimmy was een nieuwkomer in het hostel. Hij was er al een jaar voor we vrienden werden. Mijn beste vriendin dacht dat het wel grappig zou zijn om een praatje met hem te maken en hem te vragen of hij me leuk vond. Ik vond hem namelijk heel leuk.
Gelukkig dacht Jimmy er hetzelfde over. We gingen op date en nu vier jaar later zijn we gelukkig getrouwd. Als man en vrouw konden we niet meer in hetzelfde hostel wonen. Gelukkig zorgde het personeel van het hostel ervoor dat we konden intrekken in een appartement. Het was ons eerste huis samen en we vonden het geweldig.
Terug op straat
Aangezien ik al 7,5 jaar in de daklozenzorg zat en Jimmy nog nooit alleen had gewoond, wisten we niet hoe we op onszelf moesten wonen, maar we leerden het al snel. Helaas werd mijn depressie na verloop van tijd erger en uiteindelijk raakten we ons appartement kwijt.
We stonden terug op straat en konden nergens heen. Bij de daklozendienst kregen we te horen dat er geen bedden voor koppels vrij waren, enkel eenpersoonsbedden. Maar we wilden bij elkaar blijven. Uiteindelijk vonden we een plek voor koppels in een van de slechtste hostels van de stad, maar we waren tenminste samen.
Gescheiden door “het systeem”
Drie weken later kregen we te horen dat we niet konden blijven. We waren dus terug bij af. De enige optie die we nog hadden was om in verschillende eenpersoonshostels te verblijven. Jimmy mocht me elke dag bezoeken, maar dat was niet hetzelfde. Ik keek echt uit naar dat ene weekend per maand dat we samen in een hotel doorbrachten. Maar het leven in Chester House was zo slecht nog niet.
Toen Covid toesloeg, mocht Jimmy mij niet meer bezoeken in Chester House. Na een tijdje mocht hij bij mij in de voortuin komen zitten, dat was leuk. In juli van dit jaar hadden we een ontmoeting met beide hostels en mijn moeder. Tijdens deze bijeenkomst werd ons verteld dat Jimmy voor een proefperiode van vier weken in Chester House kon komen wonen.
Een gevecht om te leven als man en vrouw
Uiteindelijk, na twee jaar in verschillende hostels, is Jimmy in juli van dit jaar in Chester House komen wonen. We hebben verschillende kamers, maar we kunnen elkaar bezoeken en Jimmy mag drie nachten per week bij mij logeren.
Het heeft ons twee jaar gekost, maar Jimmy en ik zijn nu waar we thuishoren, samen en gelukkig. Wee hopen dat we op een dag onze eigen plek krijgen. We hebben wat we wilden: samen kunnen leven als man en vrouw en gelukkig zijn.
Dit artikel is vertaald uit het Engels. Het oorspronkelijke artikel vind je op de website van ATD Fourth World.