“Iedereen heeft recht op cultuur. Niet willen deelnemen is een vrije keuze, niet kunnen deelnemen is uitsluiting.”
Met deze quote uit de brochure van Theater Aan Zee zijn we het als vereniging waar armen het woord nemen, volmondig eens.
Theater aan zee roept zo mensen op die het financieel beter hebben om via de aankoop van solidaire tickets de deelname van minderbedeelde mensen mee mogelijk te maken. En ook de stad en vele andere partners doen hierbij hun duit in het zakje.
Dat maakt dat we als ATD tickets kunnen kopen aan 1/5e van de kostprijs.
Drempels
Maar naast de financiële drempel, zijn er nog andere, zoals onwennigheid, de schrik om niet de ‘juiste’ taal te spreken, niet de ‘juiste’ outfit te hebben of om door niemand aangesproken te worden… Kortom, de schrik om er niet bij te horen of afgewezen te worden. Langdurig in armoede leven, laat kwetsuren na die het gevoel van zelfwaarde aantasten.
Kunnen deelnemen samen met mensen van de vertrouwde groep biedt daarom de noodzakelijke veiligheid waardoor men zich juist kan openstellen voor nieuwe dingen.
Het kost ons als vereniging veel tijd en overtuigingskracht om sommige mensen mee over de drempels te helpen.
Maar dat is het waard!
Want cultuur en schoonheid zijn absoluut geen luxe maar even noodzakelijk als brood, bed en bad.
Tussen 2 voorstellingen picknickten we in het park.
Onze uitstap begon met een namiddagvoorstelling in het comfortabele pluche van het cultuurcentrum en eindigde met een avondvoorstelling op een houten tribune in de duinen.
Thuisgekomen vertel ik over tevreden deelnemers en een prachtige dag.
“Fijn dat jullie een mooie dag hadden” zegt mijn partner, “maar vind je het normaal dat sommige mensen enkel via speciale sociale systemen kunnen deelnemen aan cultuur en aan de samenleving? Waarom eerst mensen ‘laten vallen’ en toekijken hoe ze in armoede geraken en er gevangen in blijven, in een overlevingscultuur belanden en vervreemden van de maatschappij? Om dan pas middelen in te zetten om hen terug te laten aansluiten? ”
Onze zoon komt tussen en vertelt over een gesprek met een journalist die zich de vraag stelde of het etiketterend is om een artikel te schrijven met als titel: ‘Mensen in armoede gaan naar theater aan zee.’ Plaats je je hiermee niet boven hen?
De aanleiding is een video over mensen en kinderen in armoede die via het sociaal huis een TAZ-voorstelling konden bijwonen.
“Als ik die kinderen in dat filmpje zie, zie ik mezelf terug als kind. Doodgewone kinderen met doodgewone verlangens. Maar levend in moeilijke omstandigheden kunnen zelfs die doodgewone verlangens niet vervuld worden. Verdomme! Hoe oneerlijk!” zucht onze zoon. “Ja, plaats dan maar zo’n expliciete titel boven het filmpje. Opdat er een einde zou komen aan het onrecht van armoede!“
Na een intensieve dag val ik in slaap met de gedachte dat het optrekken van alle inkomens en uitkeringen boven de armoedegrens een absoluut noodzakelijke voorwaarde is, en een begin op weg naar een inclusieve samenleving.
B.V.