Vrijwilligster Katrien aan het woord
Toen ik achttien was, ging ik voor het eerst mee op vakantie met gezinnen die in armoede leven.[1] Ik had beslist dat ik leerkracht wilde worden, en ik koos bewust voor een vakantie met kinderen én ouders. Samen met een mede-moni begeleidde ik een groep van acht kinderen. Mijn favoriete momenten waren de gesprekken aan tafel of in de auto naar de kinderboerderij of speeltuin. Die gesprekken maakten een diepe indruk op mij. Ouders vertelden over hun – vaak moeilijke – ervaringen met school, of over opvoeders in tehuizen en internaten. De mama’s en papa’s leerden mij veel over de wereld. Zorgeloos op vakantie gaan is niet eenvoudig als je in schuldbemiddeling zit, of wanneer de buurvrouw belt dat er een deurwaarder voor je appartement staat.
Armoedebril
Ik werd leerkracht en ik gaf mijn klaswerking vorm door wat ik tijdens die vakanties had geleerd.
Ik bekeek situaties met een armoedebril: met het lerarenteam beslissen over de prijs van de frieten op het schoolfeest, afspraken maken over huiswerk, over materiaal en over uitstappen zoals zeeklassen. Soms moet dat voor mijn collega’s vermoeiend geweest zijn, want ik bleef maar op diezelfde nagel kloppen. Gelukkig vond mijn directeur dat ook belangrijk. Ook hij koos bewust voor Freinetonderwijs als emanciperend onderwijs, om kinderen uit arbeidersgezinnen meer kansen te geven. Hij wilde ook dat onze school niemand zou uitsluiten en dat we het voor gezinnen met weinig geld zo aangenaam mogelijk zouden maken door hen niet te vergeten.
Kinder- en jongerenatelier
Ondertussen ga ik al enkele jaren op zaterdag naar de volksuniversiteit. Daar begeleid ik het kinder- en jongerenatelier, terwijl de ouders met elkaar in gesprek gaan over thema’s als werk, gezondheid, schulden, wonen of verkiezingen. De inhoud van wat er op de volksuniversiteit gezegd werd verneem ik telkens met wat vertraging wanneer ik het verslag lees. Op de dag zelf ben ik immers helemaal opgeslorpt door het kinderen- en jongerenatelier. We beginnen met een kring, waarin we iedereen op zijn of haar gemak stellen en samen overlopen wat we willen doen. Een paar tieners willen Uno spelen, enkele kinderen willen schilderen, sommigen weten nog niet wat ze willen… De begeleiders stellen zich flexibel op en spelen mee, zijn attent voor ieders noden. Het is weekend, we willen de kinderen geen verplichte groepsactiviteiten opleggen. We stellen ook activiteiten voor: wie wil er straks mee naar buiten?
De waarde van kunst en expressie
Zelf vind ik het belangrijk dat er altijd gelegenheid is om dingen te maken. Ik geloof sterk in de kracht van kunst en vrije expressie. Daarom sleep ik elke keer mijn zware bakken met materiaal mee! Zelfs onzekere of stoere pubers probeer ik te verleiden om het plezier van creëren te ervaren.
Sommigen willen iets knutselen voor hun ouders. Soms praten we ook over hetzelfde thema van de volwassenen. En op het einde worden we uitgenodigd in de zaal: sommigen durven iets in de micro te vertellen, anderen tonen fier en/of verlegen hun kunstwerken. En daarna zie ik hen verrast en trots naar hun ouders kijken die het vierdewereldlied zingen. Ik vind dat altijd een heel mooi moment.
Katrien Nijs
Zin om mee te doen?Misschien voel jij je aangesproken? We kiezen er bewust voor om met voldoende begeleiders te zijn, zodat iedereen zich veilig voelt. Je hoeft geen ervaring te hebben — graag met kinderen en jongeren tijd doorbrengen is genoeg. Breng mee wat jij leuk vindt, en er zal altijd wel iemand zijn die met je mee wil doen. Twijfel niet en neem contact op met: contact@atd-vierdewereld.be
|
[1] Ik ging ondertussen ongeveer 20 keer op vakantie met www.pirlewiet.be: een heel fijne vzw!